Yuzeysel iliskilerin kol gezdigi, sahteliklerle dolu, cikarlar ugruna herseyin yapilabildigi, "canim" lafinin ucuzlastirildigi, kendilerine "havali" roller secerek onlari oynamaya calisan oyuncu cakmasi insanlarla dolu bu dunyada "gercek dost" sahibi insanlar olarak o kadar sansliyiz ki..."Koklu" olan herseyin sonradan birseylere sahip olan insanlar tarafindan hinc alircasina itinayla yok edilmeye calisildigi bu donemde sahip oldugumuz sey gercekten cok kiymetli...
Bu blog fikrinin cikmasinda da aslinda bu kiymetli buldugumuz seyin katkisi buyuk....
Bizler 20 senelik "dostuz"....32 yasina gelip "20 senelik dostum var" diyebilmek bile cok buyuk bir ayricalik....Ha hic mi anlasmazliklar yasamadik? Hic mi kavga etmedik? :))) Hic mi gorusmeme raddesine gelmedik? Birbirimizi hic mi elestirmedik? :)) Kapilari hic mi carpmadik? :)) Hic mi yaka silkmedik? :)) Hic mi baskalarina kosup yabanci kollarda teselli aramadik? :)))))) Elbette bunlar da yasandi...Sonucta dostluk da bir iliski bicimi degil mi? Bence hayatta her iliskiyi yasama ve krizle karsilastiginda onu yonetme seklin sana verilen temellerde gizli...Biz de karsilastigimiz her krizde ne olursa olsun bu temellerin yararini fazlasiyla gorduk....Birbirimizin hakkinda her ne soylersek yuzune de onu soyleyebilme cesaretine her zaman sahip olduk...Zaten bu yuzden yikilmaz kaleleriz....Bu yuzden bunca senedir beraberiz...Yeri geldiginde birbirini en sert sekilde elestirebilen, yeri geldiginde de herkese karsi kenetlenip kalkan olabilen bir dostluga sahibiz....Firtinalar bize viz gelir tiris gider, biz yine sulari durultmasini bilir huzurumuzu beraberce buluruz.
Hatirlasaniza kizlar, Ciragan'daki mezuniyet yemeginde neredeyse sadece bizlerin anne babalari vardi...O zaman sahsen ben bir turlu orada ne isleri oldugunu anlayamamistim!!! Ama zaman gectikce, belki de olgunlastikca aslinda varligini her zaman arkamizda hissettigimiz, her kosulda bizi koruyan kollayan benzer ailelere sahip oldugumuz icin ne kadar sansli oldugumuzu goruyorum....Hele de hayatta bunca "anne-baba" enkazi haline gelmis insanla karsi karsiya kalinca gercekten hepimiz adina sukrediyorum...
İnsallah ilerde cocuklarimizin da bizler gibi dostluklari olur ve bir omur boyu bunun keyfini surdurebilme sansina sahip olurlar....Cunku ailen disinda her kosulda yaninda olacak insanlarin varligini hissetmek bile bu cetin hayat sartlarinda insanin icini guvenle dolduran itici bir guc....
Z.Ç.
Ne guzel yazmissin yine Z... Ne desen, ne yazsan haklisin... Su 20 senede neler yasamadik ki, gun geldi baskalarina kostuk, gun geldi aylar hatta senelerce birbirimizi gormedik ama yine sonunda derdimiz oldugunda kostugumuz kisiler birbirimiz olduk... Eminim ki Hande'yi ya da Halenur'u gordugum zaman sanki 8 sene hic gecmemis gibi olucaz, biraktigimiz yerden devam edebilicez... 8 sene burda yasamak bana gereksiz, anlamsiz arkadaslarin ne kadar bos oldugunu ogretti... O yuzden bu 8 senede yakin arkadasliklar kurmamayi sectim, tabi ki Amerikalilarin yuzeysellikleri de isime yaradi... Kimseye yeniden kendimi tanitmak ilgimi cekmedi... Sanki zaman gectikce daha duygusallasiyorum ama uzakta olsaniz da IYI KI VARSINIZ!!!
YanıtlaSil